غزلی از عرفی شیرازی
ماییم و شب تار و غم یار و دگر هیچ
صبر کم و بی تابی بسیار و دگر هیچ
ماییم و لبا لب شدن از یار و دگر هیچ
منصور و اناالحق زدن از دار و دگر هیچ
گر راه به مرهمکده عشق بیابی
الماس بنه بر دل افکار و دگر هیچ
بر لوح مزارم بنویسید پس از مرگ
کای وای زمحرومی دیدار و دگر هیچ
در حشر چو پرسند که سرمایه چه داری
گویم که غم یار و غم یار و دگر هیچ
از کعبه گر این بار برونم بگذارند
ناقوس به دست آرم و زنّار ودگر هیچ
عرفی به غلط شهر ه شهرست ببینید
صد گل زده بر گوشه دستار ودگر هیچ
تاريخ : چهار شنبه 19 بهمن 1390 | 16:29 | نویسنده : خداداد |
چوپان پارسايى را گفتند: گرگ ها در ميان گوسفندان تو اند
و آسيب نمى رسانند.. از كى گرگها با گوسفندان آشتى كرده اند؟
گفت : از آنگاه كه چوپان با خداى خويش آشتى كرده است.
تاريخ : چهار شنبه 19 بهمن 1390 | 16:28 | نویسنده : خداداد |
بیتی زیبا از مولانا
بنمودمی نشانی ز جمال او ولیکن
دو جهان به هم بر آید ،سر شور و شر ندارم
***
حکایت شب هجران قابل بیان نیست
حکایت شب هجران نه آن حکایت حالی است
که شمه ایی ز بیانش به صد رساله برآید
حافظ
ظهیر فاریابی گمان ثبات و بقا از جهان ندارد
گیتی که اولش عدم و آخرش فناست
در حق وی گمان ثبات و بقا خطاست
***
علمی قلندر هندی:
من مست و بد حال این چنین یارب که خواهد گفتنم
گر پاکدامانی بدین ، آلوده دامان بگذرد
***
شاهی سبزواری
طریق عشق به ناموس میرود شاهی
پیاله ای دو سه دیگر که عاقل است هنوز
***
از مثنوی مولانا:
من غلام آنکه نفروشد وجود جز بدان سلطان با افضال و جود
چون بگرید آسمان گریان شود چون بنالد چرخ یارب خوان شود
من غلام آن مس همت پرست کو به غیر کیمیا نارد شکست
دست اشکسته بر آور در دعا سوی اشکسته پرد فضل خدا
گر رهایی بایدت زین چاه تنگ ای برادر رو بر آذر بی درنگ
***
حافظ پی بردن به گوهر را بدون عنایت و حواله الهی میسر نمی داند.
به سعی خود نتوان برد پی به گوهر مقصود
خیال باشد کاین کار بی حواله بر آید
***
مرد آن زمان شوی...
طفلی هنوز و بسته گهواره فنا
مرد آن زمان شوی که شوی از همه جدا
***
حافظ
گر نثار قدم یار گرامی نکنم
گوهر جان به چه کار دگرم می آید
***
شفایی اصفهانی در هر حالی توکل بر خداوند را فرض می داند.
زان در توفیق نگشایند بر رویت که تو
از همه کاری چو در مانی توکل می کنی
***
تاريخ : چهار شنبه 19 بهمن 1390 | 16:26 | نویسنده : خداداد |
حجاج روزى به گردش بيرون رفت
و چون از تفريح فراغت يافت . يارانش را باز گرداند
و تنها ماند در گذر،
به پيرى از قبيله (بنى عجل ) برخورد
و او را پرسيد: اى پير! از كجايى ؟ گفت : ازين روستا.
پرسيد: كار گزاران ده ، چگونه اند؟
گفت : بدترين كارگزاران ، كه به مردم ستم مى كنند
و اموال آنان را بر خويش حلال مى شمارند.
پرسيد: راى تو در باره حجاج چيست ؟ گفت : كسى
زشت تر و بدتر از او بر عراق
فرمان نرانده است . كه خداوند روى او و اميرش را
سياه گرداناد! حجاج پرسيد: مى دانى كه من كيستم ؟
گفت : نه گفت : من حجاجم .
پير گفت : و تو مى دانى كه من كيستم ؟ گفت نه .
گفت : من ديوانه قبيله (بنى عجل )م كه در هر روز،
دوبار به سرسام دچار مى آيم .
حجاج خنديد و او را صله داد
تاريخ : سه شنبه 4 بهمن 1390 | 21:24 | نویسنده : خداداد |
غزلی از شیخ بهایی
ساقیا بده جامی ، زان شراب روحانی
تا دمی بیاسایم زین حجاب جسمانی
بهر امتحان ای دوست ، گر طلب کنی جان را
آنچنان برافشانم ، کز طلب خجل مانی
بی وفا نگار من ، می کند به کار من
خنده های زیر لب ، عشوه های پنهانی
ما ز دوست غیر از دوست ، مقصدی نمی خواهیم
حور و جنّت ای زاهد ، بر تو باد ارزانی
رسم و عادت رندیست ، از رسوم بگذشتن
آستین این ژنده ، می کند گریبانی
زاهدی به میخانه ، سرخ روز می دیدم
گفتمش : مبارک باد بر تو این مسلمانی
زلف و کاکل او را چون به یاد می آرم
می نهم پریشانی بر سر پریشانی
خانه دل ما را از کرم ، عمارت کن
پیش از آن که این خانه رو نهد به ویرانی
ما سیه گلیمان را جز بلا نمی شاید
بر دل بهائی نه هر بلا که بتوانی
شیخ بهایی
تاريخ : یک شنبه 2 بهمن 1390 | 18:19 | نویسنده : خداداد |
نقل است که کسی سفری خواست رفت.بزرگی را گفت :مرا وصيتی کن .فرمود :اگر يارخواهی تو را خدای بس ، و اگر همراه خواهی کرام الکاتبين بس ، اگر عبرت خواهی تو را دنيا بس ،و اگر مونس خواهی قران بس ،و اگر کار خواهی عبادت خدای تو را بس ،و اگر وعظ خواهی تو را مر گ بس...
تاريخ : یک شنبه 2 بهمن 1390 | 18:18 | نویسنده : خداداد |
تبادل
لینک هوشمند